Můj malý, třísklý příběh..:D
S tužkou a papírem v ruce hledím do prázdna ukrutně dlouho. Jsou asi 2 hodiny ráno, ale mě to nedá spát. Mám něco velkého před sebou a to musím jednou pro vždy rozhodnout! Né že bych byla škodolibá, ale v téhle situaci bych si docela přála, aby nebyli tak slavní. Mohla bych si jednoho z nich vybrat a nerozpadla by se tak úspěšná skupina jako jsou oni. Sakra, sakra proč zrovna já? Horlivě přemýšlím a ani si nevšimnu, že někdo vstoupil do mého pokoje…
,,Ahoj.“
Zvednu hlavu a zjistím, že mě přišel navštívit Georg.
,, Ahoj, co ty tady?“
,, Víš. Je mi to blbý říkat, ale jsi s námi už dlouhou dobu a kluci si myslí, že je na čase, aby si se pro jednoho rozhodla, jenže Gustav před chvílí slyšel, jak se Tom s Billem kvůli tobě hádají. A…“
,,Já vím všechno jsem slyšela..“ , nechtíc mu skočím do řeči.
Trochu mě zarazí, že to přes stěnu slyšel i Gustav. Proč to musím být jenom já, na kterém visí tíha tak veliká, že si to ani nikdo nedovede představit. Buďto láska, nebo jejich kariéra… Tom i Bill jsou super…
,, Já jenom, abys si byla vědoma toho, že se bychom se rozpadli. Nejde mi ani tak o to, že už nebudeme úspěšní, ale o to, že Tom i Bill jsou naši dobří kámoši…“
Pak zavřel za sebou dveře. Na chodbě slyším Gustava, jak pokřikuje na George na kdy má objednat snídani. Kliďas. Docela mě zaráží, že ho skoro nic nerozhodí. Je to dobrej kluk… Tužku jsem už skoro okousala do posledního centimetru. Otočím se na břicho a začnu brečet. Kdyby se to alespoň tak nezkomplikovalo!...
Otevřu oči a zjistím, že jsem usnula a je asi 10 hodin.
,, No tě bůh! Vždyť už začala snídaně! Gustav už ji má vybranou!“, v duchu se lehce zasměji. S těžkým svědomím vstanu a začnu se oblíkat….
,,Agoj!“, ozve se ze čtyř plných pus. Tom si provokativně sedl na druhý konec stolu. Trochu mě zamrzelo, když jsem si uvědomila, že jen kvůli mně!
,, Co si gáš?“, ozval se přátelsky Gustav.
,, Něco si vezmu sama.“ Georg se na mě soucitně podíval. Moc dobře věděl, jak mi je! Není to lehké. Celou snídani mě Tom probodával pichlavým pohledem, když si myslel, že se nedívám. Byl to strašný pocit.
,, Gežiš, to bylo dobgý!“, povzdechl si Georg s lehkou ironií a spiklenecky se na mě podíval. Já neměla vůbec chuť k jídlu. Před hotelem se zase začaly shromažďovat fanynky…
,, Negtogo debile!“, ozvalo se trojhlasně směrem ke Gustavovi, který dělal jako tradičně své srandičky u jídla. Musela jsem se i přes ty potíže smát. Byl fakt legrační.
,, Fuj, mě se z tebe zvedá kufr!“, konstatoval Tom a znechuceně odešel do pokoje. Bill si poťukal na čelo.
,, Ty seš fakt magor woe!, a začal se Gustavovi smát.
,, Jestli už nemůžete, pana Schäfer, dá se to i říci slovy, nemusíte to provádět složitou mimiku!“, pronesla číšnice. Všichni se začali válet smíchy. Gustav měl co dělat, aby jídlo udržel v puse. S námahou to polkl a oznámil číšnici…
,, Omlouvám se, ale já ještě budu.“
Číšnice zašla a následoval další velký výbuch smíchu. Kdyby tady nebyl Gustav, asi by se nebylo komu smát.
Když jsme pak dupali po schodech, Gustav pořád neztrácel smysl pro humor a náš výstup 20 schodů se protáhl na půl hodiny. Na každém schodu totiž Gustav dělal jednu srandičku za druhou. Tuhle povahu mu závidím…
,, Ve dvě je oběd a pak odjíždíme , ju?“, houkla na mě spiklenecky Bill, až jsme se uklidnili. Ti dva (Gustav a Georg) se pořád váleli v záchvatu smíchu. Georg pomáhal Gustavovi vstát, ale ve záchvatu se oba svalili a tlemili se ještě víc.
,, Blázni!“, pomyslím si.
A najednou si uvědomím, že celý tento den nemyslím na nikoho jiného, než na Gustu.
Po takovém smíchy mi rychle vyhládlo a tak jsem si šla pro něco malého dolů. Potkala jsem tam Gustava, kterému se ani nedivím, že měl taky hlad. S Georgem se tam smáli dobrých dvacet minut, než se odplazili do svého pokoje. Ten teď měl náruč plnou jídla.
,, To všechno sníš?“, zeptala jsem se. Gustav udělal úžasnej obličej a konstatoval:
,, Ale kdepak. Nějak jsem to krapet s tou srandou přehnal a teď máme s Georgem hlad jak vlci.“
,, No mě si taky pořádně rozesmál.“
,, A máš hlad, co?“, dodal posmutně.
,, Jo a jakej!“
,, Omlouvám se, od teďka žádná srandička!“, a hned udělal svůj další povedený obličej.
,, Ty seš fakt šašek!“, oznámila jsem mu.
,, Já vím, mě to baví. A jak se vůbec máš?“
,,…“
,, Promiň, to byla blbá otázka. Já vím, včera jsem slyšel…“
,, Jo, já vím, Georg mi to potom přišel říct.“
,, Dělej wole s tím jídlem, nebudu čekat věčnost!“, ozvalo se ze shora.
,, Promiň, musím.“, a odpelášil nahoru.
,, no to je dost!“, seřval ho Georg. Já jsem si zaplatila svou malou tabulku čokolády a šla. Na schodech byl Georg a Gustav.
,, Ó prosím velevážený pane!“, klaunsky tak oslovil Gustav George. A přitom spadl, jak široký, tak dlouhý a všechno se mu vysypalo. Já bych to tak dobře nezahrála.
Georg mu ve vytlenu stačil říct, že je magor a už se zase váleli smíchy.
,, Tomu nikdy nedojde humor.“ Musela jsem se na chvíli zarazit. Šla jsem k zrcadlu a nevěřícně jsem sema sobě do svého obličeje musela říct krutou pravdu….
,, Já miluju Gustava!“ Ježiši ne, tím se to ještě zkomplikuje! Né to se nesmí stát…..
Na chodbě jsou pořád slyšet ti dva. Otevřu dveře a vidím typickou situaci, jak se oba pokoušejí vstát a sbírat jídlo. Už, už to mají, dostanou záchvat a svalí se i s jídlem na zem. Zavřu dveře a musím se smát.
,, Jsem opravdu blbá.“, pomyslím si.
Dalších 10 minut přemýšlím, jak to vyřeším. Konečně mi celá věc došla: Byla jsem pořád s dvojčátkama a vůbec mi nedošlo, že miluju někoho jiného. Nedá mi to a musím se znovu podívat na chodbu. Ti dva se pořád smějí..
,, Dělej, vem ty brambůrky debile!“, huláká Gustav na George, který je za ním
,, Dojdi si pro ně sám!“, směje se Georg s plnou náručí ostatního jídla. Jdu an chodbu a vezmu ty brambůrky a podám je Gustavovi.
,, Na.“, oznámím mu.
,, Díky krásná vílo!“, odvětí.
Hned celá šťastná odběhnu do pokoje a zopakuji si nahlas:
,, Krásná vílo..“
Mé snění přeruší klepání na dveře…
,, Dále!“, do dveří vstoupí Gustav.
,, Ahoj, nechceš se k nám jít dívat na telku? Vždyť víš, že potřebujeme pomoct s tou horou jídla!“, žadonil.
,, No proč ne.!“ A ke Gustavovu úsměvu se přidá můj.
,, Je fakt super.“, pomyslím si. Odvede mě do jejich pokoje, kde Georg zahleděný do televize řekl:
,, To je dost, to jsi byl na to záchodě v Americe?“ Ani si nevšiml mé přítomnosti. Pohodlně se usadím do křesla a Gustav mi donese pití. Georg slyšejíc dvě sklenice už natahoval ruku a utrousil:
,, dík..“ Asi po dvou sekundách, Kdyni nedostal do ruky se podíval konečně na Gustava a spatřil mě.
,,Ježiš pardon.“, mrkl na Gustava a odešel z pokoje.
,, Co se mu stalo?“, udiveně jsem se zeptala.
,, Asi nějakej divnej…, každopádně se u nás pohodlně usaď.“…
Prožila jsem 2 hodiny, asi ty nejkrásnější 2 hodiny na celým světě! S Gustavem jsme se pořád smáli, jedli a povídali si úplně o všem. Čas utíkal a my úplně zapomněli na George…
,, Ježiš marjá, Georg!“, zhrozil se Gustav. Otevřel dveře a tam poněkud nedočkavý Georg.
,, Sis dal na čas!“, houkl naštvaný Georg. Pochopila jsem, že je čas odejít…
,, Ahoj“, utrousila jsem. Zavřela jsem dveře a pomalými kroky odcházela.
,, Ty seš debil, to, že jsi do ní zabouchnutém je sice hezký, ale já jsem taky člověk!, ozýval se Georg.
,, Tak promiň, sem zapomněl na čas..“…, odvětil Gustav.
,, Ty seš fakt puberťák Gustave!!!“
,, No né!“, vzbudilo to ve mně pocit šťastného člověka… ,, Ale né“… , uvědomila jsem si vzápětí, v jaké šlamastice jsem. Jdu za Billem a Tomem jim říct, že ani jeden nemusí opustit skupinu kvůli druhému.
Klap!-prásknou dveře..
,, Čauky!“, ozve se Bill od televize. Tom v koupelně jenom vykoukne, aby zjistil, kdo přišel a zahuhlá:
,, Čau..“
,, Víte, chci si s vámi vážně promluvit…“ Oba spozornili a tom byl v mžiku na gauči.
,, Co potřebuješ?“, zeptali se dvojhlasně…
,, Víte, jezdím s vámi už dlouhou dobu po konzertech, všechno mi platíte a já jsem vám za to moc vděčná, ale vybrat si můžu jenom jednoho..“ Oba měli uši i oči na stopkách.
,,Ale já ani jednoho z vás nemiluju. Miluju Gustava…“
Už čekám všemožný výprask, nadávky, ale oba se smějí a tlesknou si..
,, Tak jsme to dokázali!“, zvolají oba..
,, Dělej di pro Gustava- bude se slavit!“, houkl Bill na Toma.
,,Počkejte, ale..“
,, Jakýpak ale…“, skočil mi do řeči Bill, ,,mi tě taky taky nemilovali, jenom jsi do nás byla zahleděná, jako do slavnejch hvězd a samozřejmě do mě a do Toma, jako skoro každá fanynka. Gustav byl pro tebe nikdo, ale on tě celou dobu miloval. Tak jsme na tebe udělali tuhle past a nechali Gustava, aby se projevil jaký je a ty ho poznala a uvědomila si, že je lepší než mi a že ti za to stojí!
,, Ale v tý koupelně…“
,, Ty si vážně myslíš, že jsme tě neviděli v zrcadle?“, skočil mi do řeči Tom.
,, takže..“, jsem zablekotala…
,, takže jdi za Gustavem a hodně štěstí!“, mě odbil Tom.
Celá šťastná otevřu dveře a padnu do náručí Gustavovi… Všichni tři nám tleskajá a já jsem opravdu šťastná!!!